Wie op de website van de Rallye du Canal du Midi kijkt, kan uitslagen vinden. Voor de races van 1999 tot en met 2010. Dat wordt ongetwijfeld nog geüpdatet, over een jaar of wat zal onze overwinning er vast tussenstaan.
Gelukkig is Jeanne goede vrienden geworden met Luc, de chronometreur. Hij heeft haar de uitslagen doorgespeeld; je vindt ze hier.
Nou, het heeft even geduurd, maar Bart is naar de Hema gefietst om de rolletjes weg te brengen, en de beste foto’s zijn ingeplakt. Om een beetje een beeld te geven. Als je meer foto’s wil zien, spreek je een van ons maar aan. We laten ze graag allemaal zien, compleet met alle stoere verhalen erbij.
Dit zijn we vlak na de start:
Gezamenlijke lunch:
Is ’t geen idylle?
De witte tegenstanders (let op hun enorme chariot):
De groene tegenstanders, Lille. Op drie de onschuldig uitziende geweldenaar.
Roeien in een tunnel, hoe cool is dat?
Lieve volgers, dank jullie wel voor alle steun, support en gelukwensen. Het is echt heel tof om, als je er helemaal doorheen zit, te lezen dat er iemand meeleeft en hup roept!
We zijn weer thuis in ons eigen huis. De boot is terug, de spullen weer bij elkaar, iedereen heeft zijn eigen pannen, potten, bekers enz. weer terug. Tenten hangen te drogen en slaapzakken te luchten. Wat enkele maanden geleden begon als een droom van Roel, werd een doel voor ons zessen. We hebben een drukke, vermoeiende en vooral ook spannende week gehad. Met schitterend roeien over een prachtig kanaal, met perfecte organisatie en dito deelnemers. Maar bovenal hadden we een perfect team, een winnend team en een gezellig team. Voorlopig kunnen we “stoppuh”, oh nee, morgen de boot poetsen.
Team bedankt… Bedankt voor alles wat dit team deze week zo uniek heeft gemaakt.
Het is zeven uur en we zijn weer onderweg. Geertje is net een boulangerie ingerend voor croissantjes.
En wat een elegante croissanten!
De titel moet je op zijn Frans uitspreken. Dus stop puh! Bij iedere finish wordt dit woord gebruikt. Ga je over de lijn, dan hoor je “stoppuh”. Dat woord gaat een eigen leven leiden in de ploeg en bij iedere handeling, het verzetten van de botenwagen bijvoorbeeld, gebruiken wij het woord “stoppuh”.
In eerdere verhalen hebben jullie kunnen lezen dat Jeanne uitstekend stuurwerk doet. En ik durf te zeggen ook bepalende beslissingen neemt voor het verloop van de wedstrijd met uiteindelijke winst. Maar jullie hadden het eigenlijk moeten zien. Vanaf de slagpositie sla ik Jeanne gade. Ze groet naar iedere boot en vraagt netjes om te mogen inhalen. Ze bedankt dan met “merci” uiteraard perfect uitgesproken. Leuker is het nog wanneer we van de kant worden aangemoedigd. Ze laat dan haar touwen los en zwaait als prinses terug. Gracieus en parmantig alsof ze prinses van Oranje/wit/zwart is.
Jeanne en ik rijden de botenwagen terug uit Béziers. We trekken veel bekijks. Tijdens een stop langs de snelweg loopt een man stappen te tellen langs de botenwagen. “Onze mètres,” roep ik en de man slaakt een kreet van bewondering. We maken een babbeltje en binnen de kortste keren heeft deze mijnheer boven water dat we een wedstrijd van 200 kilometer geroeid hebben op het Canal du Midi, en dat wij gewonnen hebben. Hij schudt ons joviaal de hand en feliciteert ons. Even later hoor ik hem het verhaal bewonderend vertellen aan zijn mede-reizigers. Hij zwaait ons vriendelijk uit als we de parkeerplaats verlaten.
Okee, ik heb een stuk tape van mijn duim afgerukt (het tikt heel lastig met) en het regent. Een uitstekende gelegenheid om iets uitgebreider te vertellen hoe het gisteren ging.
We zijn in de ochtendetappe zo’n twee minuten aan Toulouse kwijtgeraakt. En dat is ze aan te zien; ze zitten er helemaal doorheen, ze hebben het hele stuk doorgetimmerd zonder drinkpauzes. Terwijl wij daar elke twintig minuten voor laten lopen. En wij hebben ook nog twee keer gewisseld.
De lunch is, net als andere dagen, ergens buiten tussen de bomen. Met uitzicht op zo’n mooi ommuurd kerkhof. Waar een wc is. Met een toiletrol.
We laten onze blaren afplakken (dat doen ze hier heel profi, daar kunnen ze in Friesland nog iets van leren, daar werd ik een keer behandeld door een aardig meisje dat sterk de indruk wekte nog nooit een blaar op een hand gezien te hebben (en ik ging daar natuurlijk niet naartoe voor één blaar) en die toen drie kwartier (tijdens een wedstrijd!) bezig was met het aanleggen van een soort leukoplastplakkaat dat na drie halen helemaal losliet…) en drinken veel. En worden aangesproken door allerlei mensen die onze wissel hebben gezien en onder de indruk zijn (en dan hebben ze alleen de slag-stuur-wissel gezien, en niet hoe Jeanne en ik in minder dan een minuut van stuur naar 2 wisselden), en door mensen die willen weten of we dit vaker doen.
We doen hier veel voor de internationale marketing van de Elfstedentocht.
De middagetappe is 17 kilometer, en we worden gewaarschuwd voor twee dingen: er is geen schaduw. En na tien kilometer is er een tunnel van 140 meter die te smal is om te roeien en waar daarom maar één ploeg tegelijk door mag, daar kun je dus worden tegengehouden en moeten wachten. En we moeten achteraan starten. We zien twee tactische mogelijkheden: heel snel achter het veld starten in de hoop iedereen voorbij te zijn vóór we bij de tunnel zijn, of juist enorm traineren, zodat we al die ploegen pas na de tunnel treffen. Toulouse besluit voor ons, die vertrekken direct achter de rest. En wij dus ook. We varen in onze beestachtigste opstelling, met Geertje op slag, Johan daarachter, dan ik en Roel op boeg. Jeanne zit aan het roer. Met verve, ze ziet Toulouse starten en roept dus meteen ‘bouwen, nu’. Dus wij knallen in tempo 33 door de start en liggen vrijwel direct puntje-kontje met Toulouse. Die vinden dat niet gaaf en doen in de eerste bocht meteen een rare stuuractie: Jeanne stuurt in om buitenlangs te gaan, maar zij sturen ook naar buiten, om ons in de kant te duwen. Dat lukt niet omdat er nog ruimte tussen de boten zit, dus Jeanne gaat alsnog naar binnen. Zij sturen mee naar binnen en raken met hun roer onze boeg. En worden daardoor in de kant geduwd. Met veel gevloek aan hun kant. Maar het was echt hun eigen schuld.
We beuken stevig door, alle ploegen die we nu inhalen, liggen in ieder geval niet voor ons bij de tunnel. Dat is leuk, het inhalen gaat soepel en we horen vaak ‘allez Amsterdam’ of ‘come on, Amsterdam’. En ook vanaf de kant en vanaf bootjes wordt gejuicht. Heel cool.
Ondertussen is Jeanne scherp, als we moeten wachten (bijvoorbeeld omdat er een ploeg vóór ons ligt die we niet kunnen inhalen omdat er een tegenligger aankomt) laat ze meteen lopen voor een drinkpauze (Johan heeft naast het blauwe sportdrankspul nu ook flesjes roze sportdrank met kersensmaak, die vooral als voordeel heeft dat dat blauwe spul ineens héérlijk lijkt, maar die troep doet wel iets goed!). En dan kunnen we ook meteen om ons heen kijken, want we vergeten het soms een beetje, maar het is mooi hier! Pittoreske dorpjes, tegen bergwanden geplakte kerken en kastelen, landschappen. En aquaducten, vanochtend voeren we over een aquaduct, waar je vanuit de boot niet veel van ziet, maar wel dat je ineens op het hoogste punt van het landschap vaart. Dat is in een boot best uitzonderlijk.
En dan komen we bij de tunnel. Er ligt een ploeg voor ons die braaf doet wat de organisatie vraagt: alleen met de armen roeien en vooral heel voorzichtig, want het is smal. Terwijl Bart, die daar staat, al meteen roept dat het past. Nou hebben wij iets kortere riemen dan de rest, maar dan nog zou ook de rest gewoon door kunnen roeien. Als ze konden sturen (quod non). Bart heeft naast ons geen andere ploeg gezien die zonder de kant te raken door de tunnel gaat; en de meesten stuiteren erdoorheen alsof het een flipperkast is. Aan de ene kant is het mooi dat die ploeg voor ons ligt, wij houden nog een drinkpauze en zien hoe mooi deze tunnel is, en hoe ontzettend cool het is om daar te roeien. Maar het allerliefst waren we er natuurlijk op volle snelheid doorheen gerost. Gewoon, omdat het kan.
Na de tunnel kunnen we weer oppakken en roeien we stevig door. Man, wat zitten wij goed te varen, en wat gaan onze bochten mooi. Geweldig!
De warmte valt mee. Gisteren was ik na de finish net een dropvisje, met zo’n zoutlaagje, maar dat valt nu mee.
En dan zijn we er. Vrij plotseling. En zien we dat Toulouse niet eens zo ver achter ons lag. We hebben gewonnen!. !!
Nu moet de boot eruit, worden we van alle kanten gefeliciteerd en hebben we tijd om aan een picknicktafel te zitten en ijs en cola te halen. Dan moeten we naar beneden. Dat is nog een belevenis, want hier wordt dertig meter hoogteverschil overbrugd met zeven sluizen, direct achter elkaar. Wij lopen dus vrij steil naar beneden en dan door Béziers, naar het terrein waar de boten liggen. Het is echt jammer dat er geen foto’s zijn van hoe wij, met de boot op een karretje over een rotonde rennen terwijl aan twee kanten motoragenten het verkeer tegenhouden.
En dan naar de camping, in het zwembad, douchen en eindelijk eens een beetje hangen. Heerlijk. We hebben gewonnen!
Het verhaal volgt nog, maar de korte samenvatting is: we hebben hem!
Goed, 27 kilometer dus. Dat is een pesteind. Een rondje Gein ongeveer. Oftewel ruim twee uur stampen. Dat zijn we niet gewend.
We weten inmiddels dat we gisteren inderdaad erg goede zaken hebben gedaan: de voorsprong op Toulouse is bijna zeven minuten, en Lille ligt daar helemaal ver achter. Maar goed, we moeten het natuurlijk nog wel waarmaken. Er komen voorzichtig wat zenuwen op, en daarbij helpt het niet dat je lijf niet echt dol is op dit soort activiteiten, eten gaat steeds moeilijker naar binnen. En hier valt al niet tegenop te eten.
Gelukkig viel dit traject qua temperatuur erg mee. We waren gewaarschuwd voor een plataanloze watervlakte, en dat was dan misschien ook wel zo, maar dan waren het andere bomen. Er was in ieder geval genoeg schaduw. En ik voel de zon nu pas doorkomen; het was tijdens het sturen zelfs eigenlijk best fris.
Voor mij viel het nog mee: ik heb halverwege met Jeanne gewisseld, die tot dan toe stuurde. En aan het einde heb ik het nog een klein stukje overgenomen van Johan, die er op slag helemaal doorheen zat.
Daarmee heb ik nu op 2, 3 en 4 gezeten. Maar niet op boeg. Terwijl mijn (op maat gemaakte) Canal du Midi-roeipakje gelabeld was met ‘Bowside M’…
Bart is meegegaan naar de start, en daarvandaan mee gereden met de organisatie. Hij vermaakt zich volgens mij prima. Iedereen is echt heel aardig hier, gisteren kwamen allemaal mensen bezorgd informeren hoe het met onze vriend is en nu komen ze enthousiast vertellen hoe goed het is dat hij er weer is.
En we zijn natuurlijk benieuwd naar de uitslag. Toulouse is waarschijnlijk wel harder gegaan dan wij, maar het zal niet veel schelen. Mooi! Nog één keer knallen vanmiddag!