Het is zeven uur en we zijn weer onderweg. Geertje is net een boulangerie ingerend voor croissantjes.

En wat een elegante croissanten!

Jeanne en ik rijden de botenwagen terug uit Béziers. We trekken veel bekijks. Tijdens een stop langs de snelweg loopt een man stappen te tellen langs de botenwagen. “Onze mètres,” roep ik en de man slaakt een kreet van bewondering. We maken een babbeltje en binnen de kortste keren heeft deze mijnheer boven water dat we een wedstrijd van 200 kilometer geroeid hebben op het Canal du Midi, en dat wij gewonnen hebben. Hij schudt ons joviaal de hand en feliciteert ons. Even later hoor ik hem het verhaal bewonderend vertellen aan zijn mede-reizigers. Hij zwaait ons vriendelijk uit als we de parkeerplaats verlaten.

Het leuke bij die Franse uitwaaiplaatsen is dat er overal picknicktafels in het struweel staan. Als je een beetje je ogen dichtknijpt en de juiste kant opkijkt lijk je in de woeste natuur te zitten. Althans, als je een stadskind bent dat niets gewend is op natuurgebied.

En bij de laatste pleisterplaats stond deze geweldige picknickunit. Kunnen we er ook zo een op RIC krijgen?

Gisteren hebben we zo’n beetje de hele dag in de auto gezeten. Pauzes hielden we alleen bij aires met picknickbanken, want dat is gezellig. In de eerste pauze zetten we thee, waarbij Maartjes kampeerbrander niet hittebestendig bleek. Hij is gedeeltelijk gesmolten. We aten de door Roel tijdens de mysterieuze verdwijning van de auto gehaalde pains au chocolat.
Ik heb voor het eerst een stuk met een aanhanger gereden. Best makkelijk, op de snelweg dan: gewoon rechtdoor. Alleen een beetje extra opletten met inhalen: je trekt wat minder snel op en je ben net zo lang als een grote vrachtwagen.
In Toulouse kostte het wat moeite om het appartementencomplex, een gated community, in te komen, maar toen dat uiteindelijk gelukt was heb ik meteen kennis gemaakt met de buren. We moesten immers nog boodschappen doen, en ik wilde graag weten of er nog een supermarkt in de buurt was die open was. De buren begonnen natuurlijk over de boot, die wel opvalt in die omgeving, en zeiden na mijn uitleg waarom we die bij ons hadden enthousiast dat ze maandagochtend om acht uur wel naar de start zullen komen kijken. Als je geen fans in de buurt hebt, moet je die gewoon regelen.
Na wat omzwervingen vonden we een megagrote Carrefour, waar we snel wat inkopen gedaan hebben. Ondertussen hebben Bart en Maartje het appartement verkend en gezellig gemaakt, en veel van de bagage uit de botenwagen gehaald, zodat we snel konden beginnen met koken en eten. Daarna snel naar bed, nu schijnt de zon weer en fluiten buiten de vogeltjes. Zometeen eerst maar eens ontbijten, en dan zien we wel weer verder.

Dat is een gek gezicht: kijk je ’s ochtends uit het raam van je Formule-1-hotelkamer (leuk, hoe dat gevangenisdesign alleen in de openslaande ramen is losgelaten!); zie je dat de parkeerplaats rondom de botenwagen nu helemaal leeg is. Dat was gisteravond wel anders. Toen stond de auto van Roel bijvoorbeeld naast de botenwagen…

Hopelijk komt ‘ie nog terug, het is hier vandaan best ver roeien naar Toulouse.