We zijn weer thuis in ons eigen huis. De boot is terug, de spullen weer bij elkaar, iedereen heeft zijn eigen pannen, potten, bekers enz. weer terug. Tenten hangen te drogen en slaapzakken te luchten. Wat enkele maanden geleden begon als een droom van Roel, werd een doel voor ons zessen. We hebben een drukke, vermoeiende en vooral ook spannende week gehad. Met schitterend roeien over een prachtig kanaal, met perfecte organisatie en dito deelnemers. Maar bovenal hadden we een perfect team, een winnend team en een gezellig team. Voorlopig kunnen we “stoppuh”, oh nee, morgen de boot poetsen.

Team bedankt… Bedankt voor alles wat dit team deze week zo uniek heeft gemaakt.

De titel moet je op zijn Frans uitspreken. Dus stop puh! Bij iedere finish wordt dit woord gebruikt. Ga je over de lijn, dan hoor je “stoppuh”. Dat woord gaat een eigen leven leiden in de ploeg en bij iedere handeling, het verzetten van de botenwagen bijvoorbeeld, gebruiken wij het woord “stoppuh”.

In eerdere verhalen hebben jullie kunnen lezen dat Jeanne uitstekend stuurwerk doet. En ik durf te zeggen ook bepalende beslissingen neemt voor het verloop van de wedstrijd met uiteindelijke winst. Maar jullie hadden het eigenlijk moeten zien. Vanaf de slagpositie sla ik Jeanne gade. Ze groet naar iedere boot en vraagt netjes om te mogen inhalen. Ze bedankt dan met “merci” uiteraard perfect uitgesproken. Leuker is het nog wanneer we van de kant worden aangemoedigd. Ze laat dan haar touwen los en zwaait als prinses terug. Gracieus en parmantig alsof ze prinses van Oranje/wit/zwart is.

Het verhaal volgt nog, maar de korte samenvatting is: we hebben hem!

De laatste avond in ons appartement, dingen doorspreken, draaiboek voor de eerste dag, opruimen en alvast laden.
Morgen gaat het echt beginnen, maar wat dat is de vraag. Niemand weet precies wat er gaat gebeuren. Natuurlijk zijn een aantal dingen wel duidelijk, zoals hoelaat de start is. Maar we kennen de deelnemers niet en een heleboel andere zaken zijn nieuw. Het tillen bij de sluizen, het karretje het transport, de temperatuur enz. enz.
Morgen om 6:15 vertrek van het appartement.
De spanning stijgt!

Een dagje Toulouse met zes personen en twee auto’s. Parkeren dus!
We volgen Geertje Schumacher in de haar toe geëigende Mini, die overigens van Bart is.
Al gauw blijkt dat Schumacher gekozen heeft voor “P Capitool” want die is tenslotte “Libre” en dus logisch. De weg er naar toe minder.
Op de weg naar onze P komen we wel 7 andere ingangen van garages tegen, maar wij willen duidelijk “capitool”!
Schumacher leidt ons door voetgangersgebieden, daar is ze op haar best, en door opgebroken zeer drukke straten van Toulouse.
We vinden de ingang en parkeren vlot. Op naar de uitgang van de warme parkeerkelder. Ik vind dat we midden voor het Capitool, een zeer imposant stadhuis met pracht en praal, op het grote plein moeten uitkomen. Dat lukt, echter ook hier zijn alle plekken benut en eindigt onze trap midden in een terras vol met personen aan de lunch. We tijgeren ons een weg langs tafels, stoelen en uitserverende obers.
Na een leuke sightseeing en heerlijk, nee overheerlijk, diner op één van de pleinen van Toulouse, zoeken we onze kelder weer op.
Hier activeren wij gemakkelijk onze parkeerkaartjes, door deze te betalen. De parkeerkaartjes!? Parkeerkaartjes.
Dan is het fijn om twee vloeiend Frans sprekende mensen bij je te hebben. Na wat onderhandelen, had beter gekund, vervolgen wij onze weg naar huis.