We zijn dus vanochtend toch maar gestart. Gelukkig lag de start vlak bij de camping, dus we hoefden niet belachelijk vroeg op. Of, althans, niet zo achterlijk vroeg als andere dagen. En hadden we dus nog even tijd om een coucoussalade in elkaar te gooien, en flink zoete aanmaaklimonade te maken. Want daar ontbreekt het ons wel aan, energie onderweg. Want stoppen bij revitaillementsposten (dat soort dingen is hier erg goed geregeld) is ook weer zo wat, als je aan komt rennen met je boot. Gelukkig zijn we, doordat we onze eigen boot en riemen hebben, erg goed herkenbaar: andere ploegen gaan vaak opzij als we eraan komen. Heel cool!

Deze etappe is 21 kilometer, met vijf sluizen. Geertje coacht iedereen vanaf de stuurplek weer in het ritme: keren, staan en genieten. De organisatie heeft ons verder Henri uitgeleend, die ons helpt bij de sluizen. Het is natuurlijk niet Bart, maar beter dan niemand. We zijn laat bij de start en beginnen daarom achteraan, vrij ver achter de rest aan. Helemaal niet erg, zo kunnen wij er weer even rustig inkomen. En uiteindelijk halen we ze toch wel in. Lille hebben we bij de derde en de vierde sluis wel te pakken; Toulouse halen we niet in, maar we finishen er wel vlak achter. Daar hielpen ze ons ook wel een beetje mee door een riem te breken; dat krijg je, van dat lompe gedoe.

Bij de lunch krijgen we van de ‘chronometreur’ onofficieel te horen dat we na deze etappe overall eerste liggen, met een paar seconden voorsprong op Toulouse. Die doormoeten met een geleend stel riemen. Macons, voor de kenners. We gaan ze halen vanmiddag. Weer ruim twintig kilometer met vijf sluizen. En op de wat langere roeistukken vreten we ze op.