De laatste avond in ons appartement, dingen doorspreken, draaiboek voor de eerste dag, opruimen en alvast laden.
Morgen gaat het echt beginnen, maar wat dat is de vraag. Niemand weet precies wat er gaat gebeuren. Natuurlijk zijn een aantal dingen wel duidelijk, zoals hoelaat de start is. Maar we kennen de deelnemers niet en een heleboel andere zaken zijn nieuw. Het tillen bij de sluizen, het karretje het transport, de temperatuur enz. enz.
Morgen om 6:15 vertrek van het appartement.
De spanning stijgt!
Het startterrein
Vandaag hebben we de boot naar het startterrein gebracht. In eerste instantie leek het allemaal maar een klein evenement, we riggerden de boot op en kregen jaloerse blikken van ploegen van down under. Het was gezellig, maar we zijn toch maar even gaan lunchen. Na de lunch hebben we even de eerste sluis verkend, per auto. Er is veel natuur.
Vissen:
en schrijvertjes:
en Bart werd bijna opgegeten door een beest:
Kan iemand mij vertellen wat dat voor een beest is?
Daarna gingen we terug om te betalen en de botenwagen op te halen. Toen was het plotseling een drukte van belang.
Links ondersteboven onze boot.
Parkeergarage
Een dagje Toulouse met zes personen en twee auto’s. Parkeren dus!
We volgen Geertje Schumacher in de haar toe geëigende Mini, die overigens van Bart is.
Al gauw blijkt dat Schumacher gekozen heeft voor “P Capitool” want die is tenslotte “Libre” en dus logisch. De weg er naar toe minder.
Op de weg naar onze P komen we wel 7 andere ingangen van garages tegen, maar wij willen duidelijk “capitool”!
Schumacher leidt ons door voetgangersgebieden, daar is ze op haar best, en door opgebroken zeer drukke straten van Toulouse.
We vinden de ingang en parkeren vlot. Op naar de uitgang van de warme parkeerkelder. Ik vind dat we midden voor het Capitool, een zeer imposant stadhuis met pracht en praal, op het grote plein moeten uitkomen. Dat lukt, echter ook hier zijn alle plekken benut en eindigt onze trap midden in een terras vol met personen aan de lunch. We tijgeren ons een weg langs tafels, stoelen en uitserverende obers.
Na een leuke sightseeing en heerlijk, nee overheerlijk, diner op één van de pleinen van Toulouse, zoeken we onze kelder weer op.
Hier activeren wij gemakkelijk onze parkeerkaartjes, door deze te betalen. De parkeerkaartjes!? Parkeerkaartjes.
Dan is het fijn om twee vloeiend Frans sprekende mensen bij je te hebben. Na wat onderhandelen, had beter gekund, vervolgen wij onze weg naar huis.
Uniform
Het verlangen van Geertje om de Sound of Music te bestempelen als de ‘ploegsong’ was voldoende inspiratie om roeipakjes te naaien van de gordijnen. Het kostte wat moeite, maar het resultaat is werkelijk geweldig!
Wat Julie Andrews kan, dat kunnen wij ook. Custom-made playclothes met een duidelijk familiegezicht. Canal du Midi, here we come!
Spannende avonturen in de supermarkt
Het duurde gisteren oneindig lang voor Roel en Jeanne terug waren uit de supermarkt (Bart hongerde bijna dood). Dat was niet omdat ze zo traag zijn, of eindeloos weifelden bij het soepschap, maar omdat de supermarkt zo gargantuesk groot was. Zeiden ze…
Dat wilden wij ook zien, dus na een rustig en uitgebreid ontbeten te hebben togen we naar de Carrefour.
En inderdaad. Jeetje, wat een ding. Ik ben geen ervaren hypermarchéganger, maar ook Frankrijk-adepten vonden hem groot. Heel groot. Het personeel reed er rond op rolschaatsen.
Er stonden echte Japanners live sushi te maken, en het schap met doperwtjes in pot was zeven meter breed. En ik hou niet eens van doperwtjes uit een pot. En hoeveel merken madeleines kan een mens nodig hebben? Er waren dan wel weer verdacht weinig merken eendennekken in pot. Blijkbaar vindt niemand dat lekker…
En dan was er nog de non-food. Rijen vol couscousines, snelkookpannen, massagestoelen, wc-brillen, onderbroeken met stripfiguurmotief en tuinstoelen. En, op de afdeling kekke keukengadgets, een schap waarvan we zeker wisten dat niet alleen ons hart, maar ook dat van Jo Achterberg sneller zou gaan kloppen:
Het was een enerverende ochtend!
Picknicken voor gevorderden
Het leuke bij die Franse uitwaaiplaatsen is dat er overal picknicktafels in het struweel staan. Als je een beetje je ogen dichtknijpt en de juiste kant opkijkt lijk je in de woeste natuur te zitten. Althans, als je een stadskind bent dat niets gewend is op natuurgebied.
En bij de laatste pleisterplaats stond deze geweldige picknickunit. Kunnen we er ook zo een op RIC krijgen?
Aangekomen in Toulouse
Gisteren hebben we zo’n beetje de hele dag in de auto gezeten. Pauzes hielden we alleen bij aires met picknickbanken, want dat is gezellig. In de eerste pauze zetten we thee, waarbij Maartjes kampeerbrander niet hittebestendig bleek. Hij is gedeeltelijk gesmolten. We aten de door Roel tijdens de mysterieuze verdwijning van de auto gehaalde pains au chocolat.
Ik heb voor het eerst een stuk met een aanhanger gereden. Best makkelijk, op de snelweg dan: gewoon rechtdoor. Alleen een beetje extra opletten met inhalen: je trekt wat minder snel op en je ben net zo lang als een grote vrachtwagen.
In Toulouse kostte het wat moeite om het appartementencomplex, een gated community, in te komen, maar toen dat uiteindelijk gelukt was heb ik meteen kennis gemaakt met de buren. We moesten immers nog boodschappen doen, en ik wilde graag weten of er nog een supermarkt in de buurt was die open was. De buren begonnen natuurlijk over de boot, die wel opvalt in die omgeving, en zeiden na mijn uitleg waarom we die bij ons hadden enthousiast dat ze maandagochtend om acht uur wel naar de start zullen komen kijken. Als je geen fans in de buurt hebt, moet je die gewoon regelen.
Na wat omzwervingen vonden we een megagrote Carrefour, waar we snel wat inkopen gedaan hebben. Ondertussen hebben Bart en Maartje het appartement verkend en gezellig gemaakt, en veel van de bagage uit de botenwagen gehaald, zodat we snel konden beginnen met koken en eten. Daarna snel naar bed, nu schijnt de zon weer en fluiten buiten de vogeltjes. Zometeen eerst maar eens ontbijten, en dan zien we wel weer verder.
Gek gezicht…
Dat is een gek gezicht: kijk je ’s ochtends uit het raam van je Formule-1-hotelkamer (leuk, hoe dat gevangenisdesign alleen in de openslaande ramen is losgelaten!); zie je dat de parkeerplaats rondom de botenwagen nu helemaal leeg is. Dat was gisteravond wel anders. Toen stond de auto van Roel bijvoorbeeld naast de botenwagen…
Hopelijk komt ‘ie nog terug, het is hier vandaan best ver roeien naar Toulouse.
Bijna onderweg
Kleding
Bij een wedstrijd moet je er mooi en snel uitzien. Niet onze hele ploeg beschikt over een RIC-pakje, vandaar dat we besloten hebben zelf een speciaal pakje te ontwerpen en te laten maken. Dat is ook een functioneel aandenken aan deze onderneming. Met de Elfstedentocht maken we altijd T-shirts. Ook functioneel, maar er gaat voor sommige mensen niets boven pakjes. Een groot nadeel is dat de levertijden van pakjes veel langer zijn dan die van T-shirts.
Helaas, vakantieperiode. Dat werd dus krap. Maar vandaag, een dag voor vertrek, zijn ze aangekomen. Uiteindelijk ruimschoots op tijd dus.
Zes stuks, als afgesproken. Ik hoop dat ze passen, en dat iedereen ze mooi vindt. Als we weer compleet zijn maken we een ploegfoto, zodat jullie de pakjes met ons erin kunnen bewonderen.