Goed, 27 kilometer dus. Dat is een pesteind. Een rondje Gein ongeveer. Oftewel ruim twee uur stampen. Dat zijn we niet gewend.
We weten inmiddels dat we gisteren inderdaad erg goede zaken hebben gedaan: de voorsprong op Toulouse is bijna zeven minuten, en Lille ligt daar helemaal ver achter. Maar goed, we moeten het natuurlijk nog wel waarmaken. Er komen voorzichtig wat zenuwen op, en daarbij helpt het niet dat je lijf niet echt dol is op dit soort activiteiten, eten gaat steeds moeilijker naar binnen. En hier valt al niet tegenop te eten.

Gelukkig viel dit traject qua temperatuur erg mee. We waren gewaarschuwd voor een plataanloze watervlakte, en dat was dan misschien ook wel zo, maar dan waren het andere bomen. Er was in ieder geval genoeg schaduw. En ik voel de zon nu pas doorkomen; het was tijdens het sturen zelfs eigenlijk best fris.

Voor mij viel het nog mee: ik heb halverwege met Jeanne gewisseld, die tot dan toe stuurde. En aan het einde heb ik het nog een klein stukje overgenomen van Johan, die er op slag helemaal doorheen zat.
Daarmee heb ik nu op 2, 3 en 4 gezeten. Maar niet op boeg. Terwijl mijn (op maat gemaakte) Canal du Midi-roeipakje gelabeld was met ‘Bowside M’…

Bart is meegegaan naar de start, en daarvandaan mee gereden met de organisatie. Hij vermaakt zich volgens mij prima. Iedereen is echt heel aardig hier, gisteren kwamen allemaal mensen bezorgd informeren hoe het met onze vriend is en nu komen ze enthousiast vertellen hoe goed het is dat hij er weer is.

En we zijn natuurlijk benieuwd naar de uitslag. Toulouse is waarschijnlijk wel harder gegaan dan wij, maar het zal niet veel schelen. Mooi! Nog één keer knallen vanmiddag!